Ekki áttu allir gleðileg jól

Eftirfarandi grein birtist í Dagskránni (fréttablaði sunnlendinga) sem kom út í gær fimmtudag 17. janúar 2008.  Greinin er mjög góð og vel skrifuð og fékk ég góðfúslegt leifi höfundar til að birta hana hér á blogginu og þakka ég fyrir það.

Hér kemur greinin:

 

Ekki áttu allir gleðileg jól

 

Heimilisofbeldi er staðreynd sem fjöldi íslenskra sem erlendra kvenna lifa við daglega og jafnvel í mörg ár.

            Konur sem búa við heimilisofbeldi bera það sjaldnast utan á sér og oft hafa nánir aðstandendur, vinir eða vinnufélagar ekki hugmynd hvernig í pottinn er búið.

            Heimilisofbeldi birtist í fleiri myndum en barsmíðum og líkamsmeiðinum.  Lítilsvirðing, höfnun, niðurlægingum hótanir og einelti eru dæmi um andlegt ofbeldi.  Ofbeldismaðurinn telur jafnvel konunni trú um að hún beri ábyrgð á ofbeldinu.  Kona sem lendir í heimilisofbeldi er lokkuð í net þar sem ofbeldismaðurinn lætur sem hann geti alls ekki lifað án hennar.  Hann sviptir konuna oft frelsi sínu og sjálfsmati með stöðugum aðfinnslum og niðurbroti.  Konan reynir gjarnan að gleyma atvikunum eða telur að hún geti nú lifað við þetta og hitt þangað til hún er orðin algjörlega aðþrengd, því ofbeldismaðurinn færir sig yfirleitt stöðugt upp á skaftið.  Allt fagurgal um að þetta gerist aldrei aftur er því miður bara orðin tóm.  Reynslan sýnir að litlar líkur eru á því að sá sem beitir maka sinn ofbeldi bæti ráð sitt að fyrra bragði eða taki upp nýja lifnaðarhætti.

 

Áhrif ofbeldis eru umtalsverð á andlega líðan og heilsufar konunnar og getur það birst í tíðum heimsóknum til lækna s.s vegna þreytu, svefntruflana, meltingaróþæginda, kvíða og spennu.  Hafa rannsóknir sýnt að jafnvel þó konan fari úr ofbeldiskenndu sambandi eru afleiðingarnar oftast viðvarandi og langvinnar.

 

Heimilisofbeldi hefur einnig áhrif á börnin!

Margir foreldrar í ofbeldissamböndum halda að hægt sé að halda börnunum fyrir utan ofbeldið, en svo er ekki raunin.  Börnin þjást einnig þó að þau verði ekki sjálf fyrir ofbeldinu eða verði beint vitni að því.  Ef barnið er t.d. í öðru herbergi og heyrir og skynjar hvað er að gerast hefur það mjög slæmar afleiðingar á sálarlífið.  Það sama gildur um barn sem horfir upp á hamslaust foreldir, niðurbrotna móður, jafnvel með áverka eða brotna hluti heimilisins.

Álagið við að búa við stöðuga spennu, stjórnleysi og kvíða hefur margvíslegar afleiðingar fyrir börn og unglinga.  Algengast er ótti, en önnur einkenni s.s. depurð, reiði, skömm, skert sjálfsmynd og sjálfsvirðing gera einnig vart við sig.  Ískólanum getur þetta birst sem einbeitingarleysi, árásargirni og hegðunarerfiðleikar.

 

Hvað getur konan gert?

Að horfast í augu við aðstæður sínar og viðurkenna að sambandið sé komið í óefni er gjarnan fyrsta skrefið burt úr aðstæðum sem til lengdar brýtur niður einstaklinginn.

Mörgum konum reynist erfitt að segja frá ofbeldinu vegna skammar og hræðslu við neikvæð viðbrögð annarra, auk hugsanlegra áhrifa á félagslegt og persónulegt líf þeirra.  Það er því oft stórt skref fyrir konuna að tala um ofbeldið.

Mikilvægt er að konan finni sér trúnaðarmanneskju s.s. prest, heilbrigðisstarfsmann eða annan þann sem hún getur treyst og segi frá ofbeldinu.  Þegar kona lætur vita af heimilisofbeldi er mikilvægt að taka ekki af henni ráðin heldur veita henni stuðning, sýna virðingu og benda á úrræði.  Oft felst besti stuðningurinn í því að hlusta í trúnaði án þess að dæma!

Munið að heimilisofbeldi er samfélagslegur vandi, því friðhelgi heimilisins nær ekki til ofbeldis.

 

Hægt er að leita aðstoðar:

• Kvennaathvarfið s. 561 1205, senda tölvupóst á www.kvennaathvarf.is eða www.styrkur.net.
• Kvennaráðgjöfin s: 552 1500
• Lögreglan s: 112
• Rauði kross Íslands s: 1717
• Heilbrigðisstarfsfólk heilsugæslustöðva og slysadeilda.
• Félagsþjónustu sveitafélaganna.

 

Með kveðju,

f.h. hjúkrunarfræðinga á Heilsugæslustöð Selfoss

Anna Guðríður Gunnarsdóttir

 

Heimildir:

www.barn.is

www.felagsmalaraduneyti.is

www.kvennaathvarf.is

www.landlaeknir.is

www.rnao.org

 

Ég (DisaDora) vil taka það fram að auðvitað getur ofbeldi beinst að karlmönnum og verið beitt af konum þó hér sé talað um konur sem þolendur og karlmenn sem ofbeldimennina.

Einnig vil ég taka það fram sem hugsanarkorn til ykkar að heimilisofbeldi hefur ekki einungis niðurrífandi og langvarandi áhrif á andlega heilsu þolandans heldur verður líkamleg heilsa hans ekki síður  fyrir áhrifum ofbeldisins. 

 

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 18.1.2008 kl. 16:58]

Konur beita menn oftar andlegu ofbeldi, frekar en líkamlegu.

En gott hjá þér að birta þetta, takk fyrir, holl lesning.

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 18.1.2008 kl. 17:33]

Ég las þetta eins og þurr svampur í polli... 

Það er ekki hægt að setja mælistiku á það hver sé búin að upplifa verst ofbeldi. En ég held að það sé verra að upplifa andlegt- en líkamlegt ofbeldi. Að heyra það sem var að ske fyrir utan hurðina var verra enn að fá á kjaftinn.

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 18.1.2008 kl. 19:30]

Ég þekki af eigin reynslu andlegt og líkamlegt ofbelti,sem barn og veit hve sárt það er og hve skelfing lífsreynsla það er og það er því miður líka feimnismál,Móðir mín er ein af þeim konum sem stofnuðu Kvennaathvarfið og það hjálpaði henni mikið en hún vann líka á vímuefnadeild landspítalans í 10,ár sem sjúkraliði, það sem kom henni áfram í því var eigin reynsla og barátta við veikan föður minn og endaði sú bárátta með sjálfsmorði föður míns að tvær vinkvenna hennar sem urðu fyrir þeirri sáru reynslu að upplifa þennan harmleik en hjá þeim endaði sambönd við maka og kærasta með morði sem þær frömduþví ver og miður en þær höfðu einungis rekist allstaðar á veggi og engin var hjálpin svo það endaði með fyrrgreindum afleiðingum.Ég er ekki reið út í mína foreldra og eða sár,ég elska þau frá mínu innsta hjarta.kv.linda

[Sporðdrekinn, 18.1.2008 kl. 20:05]

'Eg þakka guði fyrir að eg hafi ekki att barn með mínum fyrrverandi, nógu erfitt er að reyna að halda sönsum i ofbeldisfullu sambandi þó að samviskubitið yfir að barnið mans horfi upp a þetta allt bætist ekki ofan a. Fyrir utan auðvitað sársaukann og skaðann sem að það hefði ollið barninu.

Oft var það betra þegar að hann barði mig eða notaði einhverja aðra aðferð til að auðmýkja mig líkamlega heldur en þegar að honum datt eitthvað sniðugt i hug til að auðmýkja mig andlega. Marblettirnir hverfa, sárin gróa og ef að maður er heppin þá skilur hann ekkert ör eftir, alla veganna ekki sjáanlegt öðrum....

Gunnar Helgi, ég trúi svo vel að kjaftshögg hefði verið skárra en að hlusta a einhvern sem að manni þykir vænt um vera beitt ofbeldi. Mér þykir leitt að heyra að þú skildir hafa þurfa að upplifa slíkt.  

[Bryndís R (IP-tala skráð) 18.1.2008 kl. 20:42]

Já þetta var góð grein. Las hana einmitt í gær.

En ert þú hérna á suðurlandinu? 

[Dísa Dóra, 18.1.2008 kl. 21:08]

Ásdís - já það er rétt hjá þér.  Því miður er það oft andlega ofbeldið sem hefur verri afleiðingar en hið líkamlega þrátt fyrir að hingað til hafi verið allt of lítið rætt um það.

Gunnar - það er sko rétt hjá þér að ekki er hægt að setja mælistiku.  Það ætti ekkert barn að þurfa að upplifa ofbeldi í nokkurri mynd. 

(það tekur mig örugglega tíma að venjast fullorðnum Gunnari )

Linda - því miður enda ofbeldissambönd oft með harmleik   Gott að þú hefur getað fyrirgefið og þú átt greinilega sterka mömmu.  Sem betur fer er umræðan um ofbeldismálin alltaf að opnast betur og þetta því að verða minna feimnismál en áður - en betur má ef duga skal.

Sporðdrekinn - ég segi það sama að ég þakka fyrir að ekki lukkaðist að koma með barn í samband mitt við minn fyrrverandi - hefði ekki viljað gera nokkru barni það svona eftir á að hugsa allavega.  Sammála þér með að líkamlega ofbeldið var oft betra.

Bryndís - já ég er á Selfossi - en susssss ekki segja

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 18.1.2008 kl. 23:08]

Ég vill byrja á að segja:  Ég er sammála Húslegu Hrafnhildi.

Það tekur kannski smá tíma að venjast myndinni af mér. Ef það verður send klögumál, þá skipti ég bara til baka á gömlu dúllu myndina.

[SigrúnSveitó, 19.1.2008 kl. 16:00]

[Dísa Dóra, 19.1.2008 kl. 18:19]

Húslega Hrafnhildur og Gunnar - tja ekki veit ég nú hvort ég er engill.  Eða kannski eins og ein vinkona mín komst að orði þegar við vorum búnar að karpa um hvort ég væri engill eða (stríðnis)púki.  Hún sagði að ég væri engill með horn og hala

[Dísa Dóra, 19.1.2008 kl. 18:30]

Alfa - já það er erfitt að horfa upp á vini og ættingja lenda í vítahring ofbeldis.

Það er svo sannarlega rétt hjá þér að þetta laumist að manni og hver sem er getur orðið fyrir þessu.  Ég var ein af þeim sem sagði fullum hálsi að ég mundi ALDREI láta koma svona fram við mig.  En svo var ég þarna án þess að átta mig á því fyrr en löngu seinna - svo lúmkst er þetta.

Ég á nú reyndar ekki heiðurinn af þessum pistli - aðeins af því að pikka hann hér inn og birta

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 19.1.2008 kl. 23:35]

Þú ert kannski ekki búinn að semja þennan pistil... þú átt samt stóran heiður fyrir að koma svona pistlum á framfæri.

[Birna Dis Vilbertsdóttir (IP-tala skráð) 21.1.2008 kl. 13:17]

Ég ólst upp þar sem andlegt og líkamlegt ofbeldi voru helstu samskiptin.Kynferðislegt ofbeldi var svona utanheimilis ofbeldi.Fékk sem sagt allan pakkann i vöggugjöf.Er enn að púsla brotunum saman og gengur vel.